May nakasabay ako minsan sa bus. Noong una ay hindi ko sila pansin dahil masyadong malayo ang nararating ng aking pag-iisip. Sadyang maraming mga bagay ang naglalaro sa aking isipan at halos hindi ko na pansin ang aking kapaligiran. Napukaw ng isang bata, isa pala siyang baby (halos wala namang ipinagkaiba ang bata sa baby pag salitang Tagalog na ang usapan, hehe) ang aking pagmumuni-muni dahil sa pagngiti nito sa akin.
Ang sarap talaga maging bata o maging baby. Tipong makakita ka lang ng pangit ay tatawa ka na agad. Haha. Ang masarap noon ay hindi mapipikon ang tinatawanan mo dahil akala ay natutuwa ka lang sa kanya. Kapag kasi matanda ka na tapos tatawanan mo ang isang tao na hindi mo naman kilala ay tiyak gulo ang aabutin mo. Hehe.
Napukaw ng baby ang aking atensyon dahil medyo nag-iingay na siya at panay ang tawa niya sa akin. Mas lalo pa siyang ginanahang tumawa nang nakikipagngitian na ako sa kanya at kung anu-ano pang expression ng aking mukha ang siya kong ginagawa. Sa loob-loob siguro ng bata ay ampangit naman ng nagpapatawa sa kanya. Hehe. Dahil natuwa ako sa kanya ay kinuhaan ko siya ng pictures.
Minsan talaga ay marunong ang Diyos na magpadala ng kanyang anghel sa mga taong kagaya nating may mga problema o suliranin sa buhay. Marahil ang batang iyon ang naging instrumento ni Lord para ipaalaala sa akin na kahit ano man ang magiging takbo ng buhay ay may dahilan pa rin para ako ngumiti.
No comments:
Post a Comment